Olumlu ve olumsuz çevre koşulları, maddi ve manevi, beklenmeyen değişkenler, aksaklıklar ve güncellemeler gibi bizi dışarıdan etkileyen birçok değişkene karşı duygusal olarak hızla uyum sağlamayı ve yola devam etmeyi bilme sanatı olarak düşünebiliriz. Aslında Duygusal çeviklik onlarca yıldır bilinen, üzerinde çalışılan ama pandemi kavramıyla birlikte daha çok farkına vardığımız bir beceri. Özel hayatımızda partnerimizden beklenmedik eleştiriler aldığımızda, uzun süredir üzerinde çalıştığımız bir projeye odaklanırken bilgisayarımız aniden bozulduğunda ya da yeni bir iş tanımı ve Sorumluluk, kurumsal hayatta yeni bir proje teklif etmek, hatta dayatmak anlamına gelir.
Öncelikle böyle durumlara sıkışıp kaldığımız anda “bir dakika” deme sanatı, bizi saatlerce donup karamsar düşünmeye iten, hatta belki de ilişkimizi bitirmemize, işimizi bırakmamıza, işleri yoluna koymamıza neden oluyor. bilgisayardan uzaklaşıp her şeyin bittiğine inanmak aslında duygusal çevikliktir. Çoğu zaman temel taktiklerden biri, “bir dakika, evet olabilir” diyerek zihnimizi durumu görmezden gelmeye zorlamak ve sonra onu uzaklaştırmaktır. nefes alıp, “şimdi bu durumu nasıl okuyabilirim” diyerek kuş bakışı bakmak (evet ilk başta zor ama o kadar çabuk öğrendik ki ve uyguladığımız birçok davranış modelinde olduğu gibi zihne izin vermek gerekiyor) Sonuç olumlu olacağı için zihnimiz bu yeni davranış biçimini büyük bir iştahla kavrayacaktır. Bırakın zihnimiz işini yapsın.) Bu bizi dakikalarca yanlış ve yanlış hissettirecek, bunun kanıtı yok ama aynı zamanda etkiliyor. ilişkilerimiz bizi çok zor durumda bırakıyor. Konuştuğumuz o işlevsiz iç ses, genellikle daha önce yaşadığımız benzer deneyimlerden sonra zihnimizin biz farkına varmadan aldığı notlardır.
Ders öğrenmek ve “not almak” elbette bizi hayatta aktif ve başarılı kılan özelliklerden biri ama zihin bazen eksik, işe yaramaz, abartılı, kanıta dayanmayan, belki biraz arabesk notlar alabiliyor 🙂 Bu da öyle. İşte bu noktada duygusal çevikliğin büyüsü devreye giriyor ve aralarındaki işlevsiz olanları ortadan kaldırıyor. “Öyle düşünüyorum ama bunun hiçbir temeli ya da kanıtı yok.”
Deneyimli klinik psikolog H. Onur Demirci: “Bundan sonra ne yapabilirim?” Bunları söyleyemesek bile parmak şıklatmak gibi “bir saniye” diyebilmek bile bizi dakikalarca donmaktan kurtarabileceği gibi belki de bizi saatlerce karanlık spekülatif düşüncelerden uzaklaştırıp bugüne getirebilir. gün. Bir noktada, bir projenin ortasında bir bilgisayarın kapanması hakkında “Ah, hayatım bitti” demek yerine başka nasıl düşünebileceğimizi düşünebilmenin duygusal çeviklik olduğunu söyleyebiliriz, çünkü yeniden toparladığımızda Dikkat ve konsantre olduğumuzda, pilin gerçekten zayıf olduğunu görebiliriz, dizüstü bilgisayarımızı şarj cihazına bağlayıp tekrar açtığımızda projenin büyük bir kısmı otomatik olarak bilgisayara kaydedilmiştir ve her şeyden önce bize şunları sağlar: “yolumuza devam edebilmek” dediğimiz şeyle. “Bizi ve bu konudaki yayınlarımızı takip edebilirsiniz. Bu konunun en ileri temsilcilerinden biri olan Susan David'in duygusal çeviklik kitabını da bu konudaki yetkinliğini geliştirmek isteyen okuyuculara önerebilirim. senin iyiliğin.”